دوپینگ در ورزش

							
							osport
						
							بازدید :274

							چهارشنبه 6 بهمن 1395زمان :3:08

							نظر بدهید
						
										1
									
										2
									
										3
									
										4
									
										5

چرا دوپینگ یک مسئله مهم است؟ تاریخچه مختصری از دوپینگ :

استفاده از مواد محرک و نیروزا در ورزشبه دوران یونان باستان باز می گردد. اما در طول سال 1920 که محدودیت مصرف دارودر ورزشضروری به نظر رسید. در سال 1928 فدراسیون بین المللی انجمن ورزشی( IAAF) اولین فدراسیون ورزشیبین المللی برای ممنوعیت دوپینگ شد.

درسال 1966 اتحادیه بین المللی دوچرخه سوارانو فدراسیون بین المللی فوتبالتست های دوپینگ را در مسابقات قهرمانی وارد کردند. اولین تست دوپینگ در المپیک1968، در بازی های زمستانی گرنوبل و بازی های تابستانی مکزیکو مورد استفاده قرار گرفت. تا سال 1970 بیشتر فدراسیون ها تست دوپینگ را انجام دادند.

رسوایی بزرگ دارویی در سال 1998 در توردوفرانس، نیاز به یک سازمان مستقل بین المللی برای تنظیم استانداردها در مبارزه با دوپینگ را حیاتی دانست.

در ژانویه 2013 آمسترانگ، دوچرخه سواربازنشسته، اهل ایالات متحده در مصاحبه ای به دوپینگ اعتراف کرد. هفت مدال توردوفرانس را مسترد کرد و برای ورزشدر طول عمر خود محروم شد.

در دسامر سال 2014، مستند تلویزیون آلمانی، ادعا کرد که %99 از ورزشکارانروسیه متهم به دوپینگ بودند. اگرچه فدراسیون ورزشیروسیه این مطلب را تکذیب کرد.

از آن زمان اتهامات متعددی از دوپینگ در ورزشوجود داشته است.

شایعترین داروها برای دوپینگ :

شایع ترین مواد مورد استفاده عوامل آندروژنیک، مثل استروئیدهای آنابولیک هستند. این مواد ساخت عضلهرا سرعت می بخشد، به ورزشکاراجازه می دهد که سخت تر تمرین کند و ریکاوری سریع تری داشته باشد. اما این مواد به آسیب های کلیوی و پرخاشگری منجر می شوند. از دیگر عوارض جانبی این مواد می توان به طاسی، تعداد کم اسپرم برای مردان، افزایش موهای صورت و کلفتی صدا برای زنان اشاره کرد.

استروئیدهای آنابولیک به صورت قرص و یا تزریق در عضلات استفاده می شوند. بعضی به صورت کرم و یا ژل روی پوست مورد استفاده قرار می گیرند.

محرک ها در جایگاه دوم هستند. این داروها با افزایش ضربان قلب و جریان خون ورزشکاررا هوشیار تر می کند و ورزشکارمی تواند بر اثرات خستگی غلبه کند. این داروها اعتیاد آور هستند و در موارد شدید منجر به نارسایی قلبی می شوند.

دیوریتیک و عوامل پوشاننده برای حذف مایعات از بدن به کار می روند. که می توانند مصرف دیگر داروها را مخفی کنند. یا در ورزشهایی مثل بوکسو سوارکاری در کاهش وزن سریع به ورزشکارکمک می کند.

مسکن های مخدر و کانابینوئیدها برای درمان دردهای ناشی از صدمات و یا کوفتگی استفاده می شوند. اما در عمل صدمه را بدتر می کنند. این داروها اعتیاد آور هستند. محصولاتی مثل مورفین و اکسی کودون ممنوع هستند. اما مسکن کودئین مشتق شده مجاز است.

پس از آن هورمون پپتیدی است. موادی از این قبیل مثل اریتروپوئتین ( EPO) حجم و قدرت عضلاترا افزایش می دهد. تعداد گلبول های قرمز خون را افزایش داده و به ورزشکارانرژی بیشتری می دهد. HGH(هورمون رشد انسانی) عضلات را می سازد.

دوپینگ خون که کمتر رایج است. در این روش خون از بدن خارج شده و پس از افزایش سطح اکسیژنآن دوباره به بدن تزریق می شود. این عمل که به کلیه ها آسیب می زند و باعث نارسایی قلبی می گردد ممنوع است.

گلوکوکورتیکوئیدها صدمات جدی را درمان می کنند چرا که آن ها ضدالتهاب هستند و بر متابولیسم کربوهیدرات ها، چربی و پرتئین ها، تنظیم سطح گلیکوژن و فشار خون اثر می گذارند.

مسدود کننده های بتا، در ضمنی که ممکن است برای جلوگیری از حملات قلبی و فشار خون بالا تجویز شوند، در ورزشهایی مثل تیراندازی با کمانو ورزشهای پرتابیممنوع است. زیرا این داروها ضربان قلب را پایین نگه می دارند و لرزش دست را کاهش می دهند.

چگونه دوپینگ تشخیص داده می شود؟

در تست داروهای دوپینگ از طیف سنجی جرمی، یک تکنیک با قدمت طولانی، استفاده می شود. این فرایند شامل شلیک پرتویی از الکترون ها به نمونه ادرار و تبدیل اتم ها به ذرات باردار با افزایش یا حذف الکترون است. هر ماده ای که در نمونه وجود دارد، علامت واحدی دارد که تحت عنوان اثرانگشت از آن یاد می شود. و از آنجاییکه دانشمندان جرم بسیاری از استروئیدها را می دانند، به راحتی می توانند دوپینگ را شناسایی کنند. اما مشکلاتی با این سیستم هم وجود دارد. برخی از محصولات جانبی دوپینگ خیلی کوچک هستند و نمی توانند سیگنال قوی برای شناسایی شدن ایجاد کنند. با آزمایش خون می توان EPOو حامل اکسیژن مصنوعی را شناسایی کرد، اما انتقال خون قابل تشخیص نیست. گذرنامه بیولوژیکی روشی است که برای کمک به تشخیص انتقال خون معرفی شده است. این گذرنامه شامل اطلاعاتی درخصوص ترکیبات خونی ورزشکاراست و اگر به طور چشمگیری تغییر کند به مقامات هشدار می دهد که ورزشکار دوپینگ کرده است. برخی از دانشمندان کارایی گذرنامه بیولوژیکی(بویژه زمانیکه عوامل پیچیده مثل تمرین در ارتفاع در ترکیب خونی نقش دارد) و حساسیت این روش به مقادیر پایین را زیر سئوال برده اند.

موارد دوپینگ مشهور:

قبل از اعتراف آمستردانگ، بن جانسون بزرگترین دوپینگی جهان بود. تست دوپینگ قهرمان دو سرعت کانادا در بازی های المپیک1988 سئول برای استروئیدهای آنابولیک مثبت بود. جانسون در دوی 100 متر رکورد 79/9 ثانیه را بدست آورده بود. اما بعد از مثبت شدن تست دوپینگ از مدال طلا محروم شد و با رسوایی به خانه بازگشت.

دونده انگلیسی Dwain Chambersبعد از اینکه در سال 2004به علت مصرف استروئید آنابولیک ( THG) مجرم شناخته شد برای دو سال از رقابت ها محروم گردید. در حالیکه دیگر هموطنش Linford Christie، قهرمان سابق دو سرعت، در سال 1999 از ورزشقهرمانی محروم شده بود. دیگر ورزشکارانی که دوپینگ آن ها مثبت بوده، دوندگان سرعت آمریکا Justin Gatlin, Marion Jonesبوده اند.

ادامه مبارزه با دوپینگ

اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری( UCL) تست 24 ساعته را برای دوپینگ پیشنهاد کرد. قبلا تستی بین 11 شب تا 6 صبح نبود ویک راه فرار برای محصولات میکرو دوز مانند EPOوجود داشت. مجازات سختگیرانه توسط Wadaبه اجرا درآمد. دوبرابر ممنوعیت برای ورزشکارانی که تست دوپینگ آن ها مثبت باشد. رئیس Wadaمدعی بود کار بیشتری می توان انجام داد، اصرار به دولت ها در جرم دانستن دوپینگ و پیشنهاد کرد کشورهایی که به طور منظم ورزشکارانشان دوپینگی اعلام می شوند به طور کامل از رقابت ها کنار گذاشته شوند.